Δεν μπορούμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας γιατί αλλάζουμε συνέχεια. Δεν αντικρίζουμε παρά μόνο τη σκιά του εκάστοτε εαυτού μας· φευγαλέες ματιές αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε…
Γι΄ αυτό ο Φάνσοου δε θα διστάσει να σπάσει τα δεσμά του και να εξαφανιστεί εγκαταλείποντας την έγκυο γυναίκα του. Αγωνιστής, αθεράπευτα ρομαντικός, ασυμβίβαστος επαναστάτης ή, απλώς, ανισόρροπος;
Μα γιατί θα πρέπει τελικά να ονοματίζουμε και να οριοθετούμε τα πάντα όταν η ψυχή μας δεν είναι τίποτ΄ άλλο από ένα “κλειδωμένο δωμάτιο”; Και ποιος έχει άραγε τα κλειδιά;
