Αν, Παραμυθάς – έτσι είπαν για τον Μάρκεζ – είναι αυτός που μπορεί να μηχανεύεται τα τοπία και να επινοεί τα πρόσωπα, να τα αρμόζει, κι όλα να γίνονται γι α μια στιγμή μοχλοί που κινούν το έργο, αν είναι αυτός που θαυμάζει με τα πράγματα και τα κάνει να λάμπουν ώσπου να γίνουν στέρεα στο διάστημα, τότε, ναι, ο Μάρκεζ είναι ένας «Παραμυθάς», ο πιο περιώνυμος… “…Εμείς, βέβαια, δε μπορούμε να φάμε χάρτινα πουλιά – τους είπε. Εσείς κι εγώ ξέρουμε πως η μέρα που θα φυτρώσουν δέντρα και λουλούδια σ΄αυτόν τον απόπατο των γιδιών, τη μέρα που θα χει σαρδελομάνες, αντί για σκουλήκια στους στους νερόλακκους, εκείνη τη μέρα, ούτε εσείς, ούτε εγώ θα ΄χουμε καμιά δουλειά εδώ πέρα. Γίνομαι σαφής; Κανείς δεν απάντησε. Όσο μιλούσε ο γερουσιαστής είχε κόψει ένα φύλλο απ΄ το ημερολόγιο κι είχε φτιάξει με τα χέρια του μια χάρτινη πεταλούδα. Την έβαλε στο ρεύμα του ανεμιστήρα, έτσι δίχως κανένα λόγο κι η πεταλούδα τριγύρισε μέσα στο δωμάτιο κι ύστερα βγήκε απ΄τη μισάνοιχτη πόρτα. Ο γερουσιαστής συνέχισε να μιλάει με την αυτοκυριαρχία που του έδινε η συνενοχή του με το θάνατο…”
