“Οι φωνές ” του Νίκου Μητσιάλη να διαβαστούν αργά-αργά και κατανυχτικά. Ώστε σε δικαίωση της θυσίας να συμβεί στο τέλος αυτό: Αντίς διαμαρτυρίες σε σκοτεινές νύχτες, αντίς πυροβολισμοί αποσπασμάτων και φωνές που κατακαίουν τα σπλάχνα, να έλθει το έλεος! […] Και οι Κερκυραίοι κάτω από το λόφο του θανάτου να εκτιμήσουν πως κείνες οι φωνές στηρίζουν την αξιοπρέπειά τους΄ και ότι αρκεί που τις άκουσαν. Ήταν ολόκληρες του ανθρώπου, κάποτε. Ιάσων Δεπούντης
