Το μαγαζί του κάθεται, ίδιο παγιδευμένο ζώο: κοιτάζει γύρω του, μήπως του την ανάψουν απ’ την πλάτη, κοιτάζει μπροστά, μέσα απ’ το σπασμένο παράθυρο, την άκρη του δρόμου. Κάθε αυτοκίνητο που σταματά. Κάθε πελάτη. Μικραίνει τα μάτια του απ’ τη μυωπία.
“Η πολλή κάλμα τελευταία δεν βγάζει σε καλό. Η πείρα μού δίδαξε να φυλάγομαι απ’ την ησυχία”.
Μπαίνοντας τον είδα να συζητάει με κάποιον. Μου φάνηκε της “κόζα”. Βγήκαν έξω οι δυο τους. Σε λίγο ο Βάγγος γύρισε μόνος του.