“Λες πως είσαι πλούσιος. Αποδειξέ μου το”, του είπε. Και τότε εκείνος, αφού ξεροκατάπιε απ’τον αιφνιδιασμό, της παραπονέθηκε. “Μα νομίζω πως πρέπει να με πιστεύεις. Έχω κιόλας εντοπίσει το σημείο που είναι κρυμμένος ο θησαυρός. Ένα μικρό τσουβάλι με λίρες Αγγλίας. Άργησα λίγο, αλλά δεν είναι εύκολο να μπορείς να διαβάζεις στρατιωτικά μυστικά”. Και για να γίνει πιστευτός έβγαλε απ’τη τσέπη του το σχεδιάγραμμα του θείου Πελοπίδα και το ξάπλωσε κυριολεκτικά πάνω στον πάγκο. Έψαξε για μολύβι, αλλ’ επειδή δεν είχε, ζήτησε απ’τη Ρένα, για να προλάβει να σκεφθεί αυτό που θα πει. Σε λίγο πήρε το μολύβι και τα χέρια του άρχισαν να τρέμουν ελαφρά, ενώ στο μέτωπό του σχηματίζονταν οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα. Οι κινήσεις του, τυχαίες και επιπόλαιες, έμοιαζαν να γυρεύουν μια δικαιολογία για να συρθούν με σιγουριά σε μια κατεύθυνση. Και οι μόνες γραμμές που θα μπορούσαν να ταυτιστούν με το λογότυπο ήταν πάλι οι χιαστί. Έτσι πίστευε. Λίγο πριν τις τραβήξει διαγωνίως έψαξε για ένα ποτηράκι ρακή, επειδή η ενέργειά της είχε δοκιμαστεί ξανά, όταν εφάρμοζε την ίδια μέθοδο, αν και του’βγαζε Βατερλώ και σκατά. Αλλά ρακή δεν είχε παραγγείλει κι ό,τι τούμεινε ήταν να τραβήξει τις γραμμές και ό,τι ήθελε προκύψει. Και του βγήκε η Μονή της Παναγιάς. “Το κρίσιμο σημείο, Ρένα, βρίσκεται στην τομή των διαγωνίων και η τομή είναι το μοναστήρι”. Μα το είπε σα μεθυσμένος κι ανάσανε βαθιά. Κάποιος άγνωστος θεός ή διάολος μπορεί κι ο Άγιος Πατάπιος να έβαλαν το χεράκι τους και να’γινε το θαύμα, σκέφτηκε. Έπειτα, με περισσότερη άνεση, άρχισε να της εξιστορεί, σα να ήταν μπροστά, όσα έγιναν εκείνο το χειμώνα του σαράντα δύο.
