Μέσα σε μια εποχή αβεβαιότητας, σε όλη την υφήλιο, όταν τα μεταπολεμικά τραύματα ήταν νωπά ακόμη, μέσα από την οδύνη των παιδικών της χρόνων, ξεκίνησε η Μαρία Φωτεινού να βρει τον εαυτό της -να γίνει αυτόνομη. Με οδηγό το πείσμα της και στήριγμα την αγάπη και την εμπιστοσύνη του πατέρα της. Γεμάτος αβεβαιότητα κι αυτός ο δρόμος. Ήξερε, όμως, ότι κάποιο δρόμο έπρεπε να πάρει. Όπλο και προστασία της -μια πανοπλία αδιάτρητη- το κοφτερό μυαλό της. Απροσδίκητος, όμως, ο έρωτας -απύθμενη αγάπη- απρόβλεπτος ο ερχομός του. Σαν αστραπή, ακφράστηκε μέσα από την ομορφιά, μέσα από τη χαρά, μέσα από την αλήθεια. Κι ένιωσε τη Μαρία και τον Κώστα Φωτεινό, στη βαθύτερη ουσία του εαυτού τους.
