… Οταν έμεινε μόνος ο Μερσώ άρχισε να συλλογάται. Στο σημείο, στο οποίο είχε φθάσει η περιφρόνηση ενός ανθρώπου τον άφηνε αδιάφορο. Ομως μέσα στον Βερνάρδο αναγνώριζε βαθειές ανταποκρίσεις, οι οποίες τον οδηγούσαν κοντά του. Και θεωρούσε ανυπόφορο το γεγονός πως ένα μέρος του εαυτού του έκρινε το άλλο. Μήπως είχε κινηθεί από ιδιοτέλεια; Βέβαια, είχε συνειδητοποιήσει την απόλυτη και ανήθικη αλήθεια ότι το χρήμα αποτελεί ένα από τα περισσότερο βέβαια και ταχύτατα μέσα προκειμένου να αποκτήσει κανείς την αξιοπρέπειά του. Είχε κατορθώσει να διώξει την πίκρα η οποία ζώνει κάθε εκλεκτή ψυχή, όταν διαπιστώνει την αδικία και την αθλιότητα, την οποία περιλαμβάνουν η γέννηση και οι συνθήκες ανάπτυξης μιας καλής ειμαρμένης. Αυτήν την βρωμερή και αφόρητη κατάρα, η οποία απαιτεί οι φτωχοί να τερματίζουν μέσα στην εξαθλίωση τη ζωή τους, την οποία είχαν αρχίσει μέσα στην εξαθλίωση, ο ίδιος την είχε αποκρούσει πολεμώντας το χρήμα με το χρήμα, το μίσος με το μίσος. Και από αυτήν την πάλη ζώου προς ζώο, πρόβαλλε κάποτε ο άγγελος, με όλη την ευτυχία και τη δόξα των φτερών του κάτω από την δροσερή πνοή της θάλασσας….
