«Τα επόμενα δέκα λεπτά βρίσκομαι συνεχώς σε άμυνα, ενώ εκείνη εξακολουθεί να μου κάνει ερωτήσεις με την ευγενική φωνή της. Έχει κάτι ξεχωριστό αυτή η φωνή, μια ειρωνεία, αλλά συνάμα την υπόσχεση μιας τρυφερότητας: είναι έξυπνη. Την κοιτάζω ξανά, καθώς μιλάει, και σκέφτομαι πως μόνον η φωνή της, αν υπάρχει (που είναι σπάνιο), αισθηματοποιεί πραγματικά ένα διάφανο πρόσωπο(και τότε ο συνδυασμός γίνεται θανατηφόρος)». Οκτώ ιστορίες με την ειρωνική ματιά της νεότητας. Η αφήγηση καταγράφει επιθυμίες, συμπτώσεις και απιστίες, ενώ τα πρόσωπα «γλιστρούν επιπόλαιο πάνω σε ένα λεπτό στρώμα πάγου». Ένα βιβλίο σύγχρονο, όμως αινιγματικό.