Το βιβλίο εξετάζει διεξοδικά τα τρία σημαντικότερα ζητήματα των διεθνών σχέσεων: Πρώτον, τις ιστορικές διαδικασίες διαμόρφωσης της διεθνούς ετερότητας στον τόπο και τον χρόνο. Δεύτερον, τη διαλεκτική σχέση διεθνούς αναρχίας, κρατικής κυριαρχίας, κοινωνίας και ηθικής στον διεθνή χώρο. Τρίτον, τις πολιτικές όψεις του διεθνούς δικαίου, των διεθνών θεσμών και των διεθνών επεμβάσεων. Καταδεικνύεται πως αενάως συνυπάρχουν δύο αντίρροπες και αντιθετικές τάσεις: αφενός η τάση προς ανεξαρτησία και αυτονομία των διακριτών συλλογικών οντοτήτων, η οποία εκφράζεται με το δόγμα της κρατικής κυριαρχίας, και αφετέρου η τάση για διεθνιστική οικουμενική ολοκλήρωση, η οποία ήταν πάντοτε το δόγμα των εκάστοτε ισχυρών δυνάμεων. Η πρώτη τάση οδηγεί στη διεθνή ετερότητα, δηλαδή τον κοινωνικό και πολιτειακό κατακερματισμό του διεθνούς χώρου. Η δεύτερη τάση προς αυτοκρατορικές πολιτικές και ηγεμονίες. Το ανά χείρας βιβλίο προσφέρει την πρώτη ίσως μελέτη των «πολιτικών όψεων του διεθνούς δικαίου». Σε αυτό το πλαίσιο, αναλύονται διεξοδικά η «επέμβαση», ο ρόλος των διεθνών θεσμών και γενικώς της διεθνούς κανονιστικής ανάπτυξης. Καταδεικνύεται πως η διεθνής ειρήνη και σταθερότητα διαταράσσεται για τρεις βασικούς λόγους: Πρώτον, λόγω ηγεμονικών και αναθεωρητικών συμπεριφορών. Δεύτερον, λόγω απουσίας ισορροπίας στο σύστημα. Τρίτον, λόγω διεθνιστικών δογμάτων που αμφισβητούν το δικαίωμα της αυτονομίας και της ανεξαρτησίας των ξεχωριστών συλλογικών οντοτήτων του διεθνούς χώρου και που αποσκοπούν στην εξομοιωτική οικουμενική ή περιφερειακή ενοποίηση. Σε αναφορά με το διεθνές δίκαιο, την κρατική κυριαρχία, τη διεθνή ηθική, την έννοια της κοινωνίας στον διεθνή χώρο, τις πηγές και τον ρόλο της ισχύος και τον ηγεμονισμό, οικοδομείται μια ανάλυση που εμβαθύνει, μεταξύ άλλων, σε ζητήματα όπως τα όρια και οι περιορισμοί ανάπτυξης μιας διεθνούς κανονιστικής τάξης με δικαιικό περιεχόμενο. Το βιβλίο αναφέρεται, επίσης, στις νομικές και πολιτικές όψεις των επεμβάσεων κατά του Ιράκ τον Δεκέμβριο 1998 και κατά της Σερβίας τον Μάρτιο 1999.
