“Ένας άντρας μόνος οδηγούσε τον πυρσό. Ψηλός, ηλικιωμένος, φορούσε τα κουρελιασμένα ρούχα ταξιδιώτη καραβανιού, φθαρμένα σανδάλια, ένα πάνινο δισάκι κι ένα ατημέλητο τουρμπάνι που του έπεφτε στους ώμους. Τα χείλη του ήταν λεπτά και άχρωμα, το μέτωπό του γεμάτο ρυτίδες, ο λαιμός του κρυμμένος πίσω από μια λευκή και κοντή γενειάδα. Έμοιαζε πολύ με ιερόσυλο ή με τυχοδιώκτη. Μόνο ένα δαχτυλίδι στο αριστερό του χέρι, το οποίο έφερε μια μυστηριώδη σφραγίδα κι ένα εδάφιο από το Κοράνι, μαρτυρούσε μια πιο αξιοπρεπή θέση”.
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα που συνδυάζει την ιστορία με το μυστήριο. Στην πιο βαθιά υπόγεια στοά της Ιερουσαλήμ παραμένει κρυμμένο ένα αντικείμενο που η αποκάλυψή του μπορεί να αλλάξει το πρόσωπο του κόσμου: το Ορόσημο…Αυτό τουλάχιστον υποψιάζονται εννιά ιππότες, έτοιμοι να θέσουν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να το φέρουν στο φως. Και όταν, το 1099, φτάνει επιτέλους το νέο της απελευθέρωσης της Ιερουσαλήμ, οι ιππότες υπόσχονται προστασία και βοήθεια στους χιλιάδες προσκυνητές που θα επιχειρήσουν να οδεύσουν στους Αγίους Τόπους. Υπό τις διαταγές τους οργανώνεται ένα γιγαντιαίο προσκύνημα – συγκάλυψη του πραγματικού σκοπού του ταξιδιού τους. Όμως ένας απ’ αυτούς δολοφονείται λίγο πριν την αναχώρηση… Έχει αφήσει στον ανιψιό του, τον Κόζιμο, κάποιες επιστολές με αναφορές στο μυστικό που κρύβεται στους Αγίους Τόπους, ένα μυστικό που κατείχε ήδη ο βασιλιάς Σολομώντας…

Η φλογισμένη αγάπη των παιδικών χρόνων, ο παθιασμένος -κι ωστόσο ανεκπλήρωτος- έρωτας της εφηβείας, τα σχέδια για τη ζωή, που έχτιζε κάθε μέρα το όνειρο, θα φύγουν, θα χαθούν μαζί με την τελευταία πνοή της αγαπημένης του. Εκείνος θα προσπαθήσει με αρχέγονο τρόπο να αποκαταστήσει τη διαταραγμένη ισορροπία της ζωής – μια αποτυχημένη απόπειρα εκδίκησης και η πλήρης αυτοαπομόνωση στη συνέχεια. Τελικά θα επιλέξει τον ασκητισμό του μοναστηριού: ένας σύγχρονος αναχωρητής-δραπέτης του κόσμου. Όμως η ζωή του στο μοναστήρι θα είναι μια διαρκής πάλη με τον εαυτό του.
Η υπόσταση του ανθρώπου της πόλης, που άφησε πίσω του, θ’ αντιπαλεύει αδιάκοπα τον ιδιότυπο μοναχικό βίο, που ο ίδιος επέλεξε. Μάλιστα, η διαπάλη αυτή θα κορυφώνεται παράλληλα με την έξαρση των μεταφυσικών προβληματισμών του και του δέους που νιώθει. Η παράλληλη πορεία των δύο αυτών αντιθετικών τρόπων βίωσης της πραγματικότητας θα συνεχιστεί με βασανιστικό ρυθμό. Η εξιλέωση, όπως αυτός την έχει ορίσει για τον εαυτό του, παρ’ όλες τις σκληρές προσπάθειες δε θα επιτευχθεί. Αντίθετα, η ανθρώπινη φύση του θα σημάνει το τέλος αυτής της προσπάθειας – όμως αυτή τη φορά με το στίγμα του κριματισμένου.