Η Πηνελόπη κάποτε. Η Πηνελόπη τώρα. Ένα παλιό μεσαιωνικό γνωμικό λέει ότι “ο αέρας της πόλης κάνει τους ανθρώπους ελεύθερους”. Από τότε όμως η πόλη δεν έπαψε να αναπτύσεται. Στην υπέρβαση των ορίων της αναπαράγει τον εαυτό της ενσαρκώνοντας μόνο τα λάθη και τη βαρβαρότητα ενός άθλιου πολιτισμού. Η Πηνελόπη είναι μια πόλη που αναπτύσσεται μέσα απ΄τα φαντασματα της μοναξιάς της, σφίγγομαιι πάνω της δένω όλο εικόνες φαντασίας, η Πηνελόπη δεν είναι μια πόλη του Μεσαίωνα που συνυπάρχει αρμονικά με τη ύπαιθρο. Τώρα είναι μια μητρόπολη σκόνης που την ανταγωνίζεται, την εξοντώνει. Κι έγω δεμένος πάνω της, μια ερημιά χωρίς ταυτότητα, χωρίς προορισμό, που απλώνεται και φτάνει το τοπίο, ως εκεί που δεν μπορεί να χαμογελάσει η ιστορία…
