“Το νέο μαθεύτηκε στις 28 Φεβρουαρίου 1955: οχτώ μέλη του πληρώματος του αντιτορπιλικού Κάλδας που ανήκε στο Πολεμικό Ναυτικό της Κολομβίας, έπεσαν στο νερό κι εξαφανίστηκαν, εξαιτίας μιας θύελλας στην Καραϊβική Θάλασσα. Αμέσως άρχισε η αναζήτηση των ναυαγών, με τη συνεργασία των βορειοαμερικανικών δυνάμεων της διώρυγας του Παναμά που είχαν αναλάβει τον στρατιωτικό έλεγχο, κι άλλες πράξεις αγαθοεργίας, στη νότια ζώνη της Καραϊβικής. Μετά από τέσσερις μέρες εγκαταλείφθηκε κάθε προσπάθεια, κι οι χαμένοι ναυτικοί χαρακτηρίστηκαν νεκροί, επίσημα πια. Ωστόσο μια βδομάδα αργότερα, ένας απ αυτούς βρέθηκε μισοπεθαμένος σε μιαν έρημη ακτή της βόρειας Κολομβίας. Ο επιζήσας, κάποιος Λουίς Αλεχάνδρο Βελάσκο, είχε περιπλανηθεί δέκα μέρες στη θάλασσα με μια σχεδία, χωρίς τροφή και χωρίς νερό. Αυτό το βιβλίο είναι η δημοσιογρφική ανασύνθεση των όσων μου διηγήθηκε, κι έτσι ακριβώς δημοσιεύτηκε στην Ελ Εσπεκταδόρ της Μπογκοτά, ένα μήνα μετά τη συμφορά”.
