Διαβάζοντας την ιστορία της Τουρκοκρατίας, μετά από πολλά χρόνια μπήκα τόσο πολύ στην ατμόσφαιρά της ώστε να αισθάνομαι σαν δικό μου χώρο τη σκοτεινή αυτή περίοδο. Έτσι γράφτηκαν οι επτά ιστορίες του βιβλίου, άσχετες μεταξύ τους-με κοινό σημείο αναφοράς το δαχτυλίδι που, κατά τρόπο τυχαίο, βρίσκεται πάντα στα χέρια ενός από τους ήρωες. Το χρονικό πλαίσιο κάθε ιστορίας είναι κάποιος από τους-αμέτρητους πραγματικά-ξεσηκωμούς των Ελλήνων, στα χρόνια της σκλαβιάς. Οι στιγμές αυτές προκαλούν δέος και σεβασμό, και το έργο εκείνουπου προσπαθεί να τις “αγγίξει” γίνεται πάντα δύσκολο. Δεν επεχείρησα να δώσω μιαν εποπτική εικόνα της κάθε εξέγερσης, αλλά περιορίστηκα σε ιστορίες ανθρώπινες, καθημερινές. Προσπάθησα, μ’αυτόν τον τρόπο ν’αποφύγω την τρομερή ευθύνη.
