«Θα χρειαζόμασταν πολλούς σαν κι αυτόν, Πιέρ… Οι άλλοι, μιλάνε για πρόοδο κι όμως ζούμε στη βαρβαρότητα, μες στη ντροπή. Ο πόλεμος, η σκλαβιά, αυτή είν’ η μοίρα μας. Καμιά ελπίδα για μας. Τι κάναν οι δικοί μου; Δουλέψανε σαν τα ζώα από τη γέννηση μέχρι το θάνατό τους. Το ίδιο πρέπει να κάνω και εγώ, χωρίς καν τη σιγουριά πως θα ‘χω μια μπουκιά ψωμί στα γεράματα. Δεν είναι τα πλούτη τους που ζηλεύω. Στο διάολο τα λεφτά τους! Θέλω μόνο να ζήσω με αξιοπρέπεια, να με μεταχειρίζονται σαν άνθρωπο κι όχι σαν σκλάβο. Αχ! να μπορούσαμε να συμφωνήσουμε όλοι εμείς οι φτωχοί, όχι μόνο να βοηθάμε ο ένας τον άλλο ν΄ αντέχουμε τη δυστυχία μας, αλλά να συμφωνήσουμε όλοι για να διώξουμε, να πετάξουμε από πάνω μας μια για πάντα τους αφεντάδες μας.»
