…Ο Ταξιδευτής έπλεε τώρα πάνω από το φαράγγι ελαφρύς σαν φτερό, ήρεμος. Το χωριό, η πόλη, το ξωκλήσι, ο νερόμυλος… όλα έδειχναν μικρά και απροστάτευτα κάτω από τις πατούσες. <<Εδώ τελειώνουν τα ταξίδια σου>>, του μίλησε ο νους του για μια ακόμα φορά. <<Εδώ ανήκεις, το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι; Αυτός, πάνω απ' όλους, είναι ο τόπος σου>>. Το γέλιο της μικρής Ανατολής καμπάνισε στ’ αυτιά του: <<Είσαι ελεύθερος να ζήσεις καταπώς θες, Ταξιδευτή! Αυτή είναι η πρόκληση. Αν θες, μένεις, αν θες, φεύγεις, εγώ δε θα σου θυμώσω, όπως κι αν κινηθείς!>>. <<Ούτε εγώ>>, ήχησε τώρα στο νου του η φωνή της Ανατολής, <<από μένα είσαι ελεύθερος να δημιουργήσεις ό,τι εσύ θες. Δεν υπολογίζω στις δικές σου γέννες, έχω τις δικές μου να νοιαστώ. Αν μείνεις, θα μείνεις για σένα>>. <<Κανείς τόπος δεν είναι ικανός να σε κάνει να ριζώσεις, εκτός κι αν έχεις τις ρίζες μέσα σου>>, ακούστηκε σαν από βαθύ πηγάδι κι η φωνή της γιαγιάς Ανατολής. <<Κι αυτό που καθορίζει το ρίζωμα είναι ο Σκοπός>>, συμπλήρωσε η καρδιά του. <<Ο Σκοπός. Ποιος Σκοπός;>>, αλύχτησε η φωνή του…