Από τον Μεσαίωνα, στη βυζαντινή δημοτική μουσική, οι λαϊκοί και συχνά αγράμματοι ποιητάρηδες έστηναν έναν αυθόρμητο στιχουργικό λόγο με σκοπό το τραγούδι, το χορό ή την εξιστόρηση. Ο ρυθμός ήταν ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος, εξελικτική ανάπτυξη του αρχαίου ιαμβικού καταληκτικού τετραμέτρου. Ο δεκαπεντασύλλαβος στίχος συνεχίζει να είναι σήμερα κύρια και ευφάνταστη μορφή ποίησης των νεοελλήνων. Τα νανουρίσματα της Μαρίας Κρητικού χορεύουν στο ρυθμό αυτό αλλά και στο χρόνο. Θα μπορούσαν να έχουν γραφτεί στις όχθες που ακουμπά και στηρίζεται το γεφύρι της Άρτας ή να σιγοτραγουδιούνται ψηλά στο κάστρο σε κάποιο έργο από την κρητική ποίηση της ενετοκρατίας. Όμως θα μπορούσε να τα ψιθυρίζει και μια φίλη σας κοιμίζοντας τη μικρή της κόρη και αντί για καντήλι, στο άφωτο δωμάτιο, το αχνό άσπρο του laptop να γράφει «Google»…