Ο αφηγητής, σαν άλλος Οδυσσέας, χρόνια μετά την επιστροφή του στη γενέτειρα, αναθυμάται τους αγαπημένους του. Σπαράγματα από τις αφηγήσεις τους, τόποι όπου κατοικήσανε, λησμονημένα αντικείμενα γίνονται η αφορμή για να διηγηθεί τις ιστορίες τους. Κεντρικές μορφές, σ’ αυτό το ταξίδι της μνήμης, οι γονείς, που σημαδεύουν για τον αφηγητή ένα διφυή νόστο· αυτόν που συνθέτουν η παιδική του ηλικία κι ο γενέθλιος τόπος που την έθρεψε μνημονεύοντάς τους, λαμβάνει ως αντίδωρο το αμετάκλητο ρίζωμα στον τόπο, ρίζωμα που σηματοδοτεί την επιστροφή στο φως, το γυρισμό στο κορμί της αγαπημένης, σ’ έναν άλλο Τηλέμαχο.