Ο Φρειδερίκος Νίτσε, αυτός ο κολοσσός τόσο της ευρωπαϊκής όσο και της παγκόσμιας διανόησης του 19ου αιώνα, μας άφησε και μια ξεχωριστή, πολύτιμη κληρονομιά, έναν σπάνιο, θαμμένο στον ωκεανό των τόσων έργων του, θησαυρό: την ποίησή του. Η ποίηση αυτή έχει το χάρισμα να μας τον κάνει πιο κατανοητό, πιο προσιτό και πιο ανθρώπινο. Σαν μέσ’ από ένα αραχνοΰφαντο πέπλο μυστηρίο, όχι σπάνια μέσ’ από μια παράξενα παιχνιδιάρικη διάθεση, αλλά και μέσ’ από έναν ακατάσχετο μουσικό οίστρο κι έναν χορευτικό παροξυσμό, περνούν φιλτραρισμένα τα εκθαμβωτικά βιώματα, οι υψηλόφρονες στοχαμοί και τα συναισθήματα, οι εξάρσεις, οι παλιμβουλίες, οι οιμωγές και οι κραυγές μιας κατά βάθος τρυφερής, ευαίσθητης, μοναχικής, θεομόναχης ψυχής και μιας τραγικά ηρωικής ύπαρξης, για ν’ αγγίξουν την καρδιά του αναγνώστη με την πικρή εκείνη και γλυκιά συνάμα γοητεία και γεύση της ματαιότητας και της αέναης αναζήτησης μιας ουτοπικής, χιμαιρικής επίγειας ευδαιμονίας, αλλά και του άγνωστου θεού, με το υπέργειο εκείνο κοσμικό ρίγος και τη μεταφυσική ανατριχίλα της αιωνιότητας.