No description

Η αγάπη μου που γινόταν μέρα με την ημέρα βαθύτερη, άρχισε να μεταβάλλεται σε πόνο. Καθισμένος στο υπόγειο, κοίταζα την κυρία των λογισμών μου να εργάζεται, σκυμμένη στο τραπέζι, και μ’ έπιανε ένα μεθύσι σκοτεινής λαχτάρας να την αρπάξω στην αγκαλιά μου και να την πάω κάπου μακρυά απ’ αυτό το καταραμένο υπόγειο, που το βάρυνε το διπλό κρεββάτι, ο βαρύς παλιοκαναπές, όπου κοιμόταν το κοριτσάκι, τα τραπέζια, που πάνω σ’ αυτά σωριάζονταν τα βιβλία και τα σκονισμένα χαρτιά. Οι σκιές των ποδιών περνούσαν ενοχλητικά μπροστά από τα τζάκια’ κάπου – κάπου η μούρη κανενός κοπρίτη σκύλου κοιτούσε από το παράθυρο’ ο δρόμος σκόρπιζε στην πνιγερή ατμόσφαιρα τη μυρωδιά της λάσπης, που ζεσταινόταν από τον ήλιο’ η μικρή σιλουέτα της κοπέλας που σιγανοτραγουδούσε γλυκά κάνοντας να τρίζει η πέννα και το μολύβι και τα χαριτωμένα ζουμπουλένια μάτια μου χαμογελούσαν στοργικά.