Οι κοινωνικές ομάδες δε γεννούν πάντα ήρωες. Οι πιο πολλοί άνθρωποι είναι βασανισμένα άτομα, υποταγμένα στη μοίρα που τους ορίστηκε από άγνωστη αρχή, δυναστεμένα από τις προσωπικές τους συνθήκες. Όταν κάποτε έρχονται να προστεθούν σ’ αυτές τις συνθήκες κι οι άλλες, οι γενικότερες, εκείνες που δημιουργούνται έξω απ’ την προσωπική του βούληση, τότε το βάρος στους ώμους του κάθε ανώνυμου πολίτη γίνεται ασήκωτο. Ούτε λόγος πια για φτερά ηρωικά, για εξάρσεις, ακόμα και για όνειρα. Μόνο φόβος, κι αποδυνάμωση, και θλίψη. Αλλ’ ως πότε; Το θέλει δεν το θέλει κανείς, έρχεται κάποτε η μεγάλη στιγμή, που πρέπει να δει κατάματα τις ευθύνες του μέσα σ’ αυτόν τον κόσμο. Η συνείδηση μιας τέτοιας στιγμής είναι κιόλας μια κορύφωση. Απ’ το ύψος της θα ενατενίσει οριστικά και ξεκαθαρισμένα τη ζωή του, και θ’ αναζητήσει. έστω και την τελευταία ώρα, τη δικαίωση του προορισμού του και την καταξίωση της περηφάνιας του και της αξιοπρέπειάς του – ακόμα κι αν είναι ένας πολίτης ελεεινής μορφής…..
