Από κείνη την πρωτη μέρα πο σμίξαμε παιδόπουλα στην αυλή του σχολείου μας, η θωριά σου ζωγραφίστηκε μέσα απ΄τα μάτια μου και θρονιάστηκε στα κοριτσίστικα ονειρά μου… Δεν μας άφησε, όμως αγάπη μου, η απόκοσμη παραξενιά και τα έθιμα του τόπου μας να φτιάξουμε ένα μικρό δικό μας παράδεισο… Σε πόνεσα και με πόνεσες άδικα τόσες και τόσες φορές, μέχρι που μου ‘φυγες τόσο νιός, όταν ήσουν δικός μου, για το μεγάλο ταξίδι χωρίς γυρισμό… Ω! πόσο μου λείπεις, άντρα μου… Από τότε ακόμη και τώρα, χωρίς να είσαι σιμά μου, έχω μαζί σου μια μόνιμη επικοινωνία, ζεις μέσα στο είναι μου, μέσα στις προσδοκίες μου… Δέχομαι συνέχεια τις εκπομπές της ψυχής σου μ’ αόρατα κύματα φτασμένα από σένα σε μένα, λες κι αυτή η αρμονική σύνδεση έχει μέσα στην καρδιά μου ένα δέκτη συντονισμένο με σένα… Άντρα μου μοναδικέ, τάχα τι προσπαθώ εγώ η “κουρούνα” να σου πω με τούτα τα λόγια; Με λόγια απλά, πονεμένα μιλώ για την άμοιρη αγάπη μας και μέσα απ’ το μεγαλείο της να βρω απαντοχή και δύναμη μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα σμίξουν ξανά οι ψυχές μας στου απείρου τους απέραντους εξωγήινους τόπους… Πονάω, μου λείπεις, καλέ μου. Φωνάζω, ζητάω βοήθεια, απλώνω το χέρι μα δεν μ’ ακούει κανείς…
